DE KAPITEIN VAN HET MARKERMEER
Onrust rond Huis aan het Water?
Er worden weer damwanden geplaatst bij Katwoude, zag ik vanaf mijn schip. Deze keer op het stukje tussen de provinciale weg en jachthaven de Zeilhoek, vlakbij het Huis aan het Water. Dat is een inloophuis voor mensen die, op wat voor manier dan ook, te maken hebben met kanker. Dan heb je juist behoefte aan rust, zou ik denken. Ik besloot aan te leggen om coördinator zorg en ondersteuning Karin Hoogeveen te vragen hoe het gaat.
Dag Karin, trek je het nog een beetje? Hebben jullie veel geluidsoverlast?
“Haha, welnee, dat valt reuze mee. We hóren het, dat is alles. Maar het ging steeds om korte periodes. En het is winter hè, we hebben de ramen dicht. De vorige ronde was vervelender.”
Ja, er zijn op dit stuk al eerder damwanden geplaatst, hè?
“Vorig jaar, inderdaad. Vlakbij, vijftig meter van Huis aan het Water. Toen hebben we een week uit voorzorg de deuren gesloten. Maar gelukkig kon onze hulpverlening wel doorgaan. Overal in de buurt konden we terecht: bij mij thuis, bij de buren in Katwoude. Voor fysieke sessies konden we de sportzaal van de Marijkehal huren. Ook de Alliantie bood ruimtes aan. De gesprekken die wij met onze cliënten hebben, zijn alleen nogal privacygevoelig. Dus het was wel belangrijk dat de ruimtes voldoende geluiddicht waren. Dat was soms even schipperen.”
Dus die periode hebben jullie toen zonder problemen kunnen overbruggen?
“Nou ja, af en toe werden er stenen gelost of zo, dat maakte dan vijf minuten echt kabaal. Maar de dijk moet ook verbeterd worden, daar ontkom je niet aan. De communicatie erover is gelukkig heel open en laagdrempelig, dan kun je veel hebben.”
“Ik hoorde dat er ook een strandje komt, dat zou wel heel gaaf zijn”
Het is hier ook echt veranderd, zie ik.
“Ja, ons uitzicht is anders. We keken eerst zo op het water, nu zien we meer stenen en dijk. Maar we zien ook andere vogels dan eerst, dat is ook wel weer bijzonder. Pas nog een zilverreiger. En ik hoorde dat er ook een strandje komt, dat zou wel heel gaaf zijn.”
Wat merken jullie nu van de werkzaamheden, nu ze aan de andere kant bezig zijn?
“Waar we nu vooral hinder van hebben, is de wegafsluiting. Normaal gesproken komt het verkeer vanaf de N247 via de dijk deze kant op, maar nu moet je een kwartiertje omrijden via Volendam. Aan die kant staat onduidelijk aangegeven dat je erin mag en dat wij ook bereikbaar zijn. Daar heb ik het al met omgevingsmanager Doede over gehad. Hij is altijd heel gemakkelijk bereikbaar en beschikbaar, dus dat komt vast goed. En bovendien: waar hebben we het over?”
Er zijn ergere problemen in het leven, bedoel je?
“Nou, zeker, daar hebben wij dagelijks mee te maken. Overigens ben ik wel blij dat de dijk weer schoon is. In een eerdere fase moest die worden afgegraven en dat gaf een ontzettende modderbende. Alle auto’s die hier aankwamen waren helemaal smerig. Fietsers trouwens ook, haha. Oh, er was nog wel een dingetje: er was een stukje dijk opengehouden voor fietsers, maar die strook was zó smal geworden dat het een beetje gevaarlijk was, vooral voor ouderen. Eerst was het fietspad breder, maar toen probeerden er auto’s langs te komen en die kwamen vast te zitten in de berm. Toen ik er een tijdje geleden fietste, riepen beveiligers, van die mannen met oranje hesjes: ‘Pas op met fietsen, hoor.” Ja, dus het had fijn geweest als er net iets meer ruimte was vrijgehouden. Maar de situatie is inmiddels gewijzigd, dus het probleem is opgelost!”