Als je met een kraan stenen van zo’n veertig tot tweehonderd kilo vanaf een meter hoogte op een doek laat vallen, dan kun je je voorstellen dat daar wel eens een scheur in komt. Dat is precies wat soms gebeurde met het zogenoemde geotextiel dat onder deze ‘stortstenen’ aan de voet van de dijk ligt. De Alliantie voerde valproeven uit om te testen welk doek het beste bestand is tegen het geweld van vallende steenbrokken.
“We willen voorkomen dat zand kan ontsnappen door scheurtjes in het textiel onder de ‘teen’ van de dijk, onderaan de dijkconstructie”, legt Arie van Splunter uit. Hij is realisatiemanager loswallen en vaargeulen. “Uit ervaring bleek dat in het verleden het textiel de zware steenstortingen niet altijd zonder schade doorkwam. Daardoor kan zand ontsnappen en dat kan ervoor zorgen dat de dijkconstructie instabiel wordt. Dat willen we natuurlijk niet.”
Verplichte proeven
Vanaf januari 2021 is het verplicht om valproeven te doen bij dijkconstructies waarbij stenen van veertig tot tweehonderd kilo op geotextiel worden gestort. De Alliantie nodigde deze zomer drie leveranciers uit om ieder drie van hun producten aan een valproef te onderwerpen. Arie: “De zanddichtheid van het geotextiel is van belang, net als de treksterkte en de elasticiteit, oftewel de rek, om de impact van de zware stenen te doorstaan. Ook moet het textiel niet te zwaar zijn, anders laat het zich niet goed verwerken.”
Veilige marge
Het was mooi om te zien, de valproef. Op elk van de materialen stortte een kraan vanaf twee meter hoogte de te gebruiken stenen. Na vijf herhalingen kwam daar steeds een halve meter bij, net zo lang tot het doek het begaf. “Normaal gesproken storten we vanaf ongeveer een meter hoogte”, zegt Arie”, “maar voor zo’n proef moet je natuurlijk een veilige marge inbouwen.”
De leveranciers hadden vooraf alle benodigde kwaliteitseisen toegestuurd gekregen. Toch doorstonden maar drie van de negen geteste producten de zware test. “Het is dus maar goed dat we dit hebben gedaan”, concludeert de realisatiemanager. “We hebben uiteindelijk gekozen voor een wat elastischer textiel van een Duitse leverancier. Deze doorstond zelfs de valproef met de grote Noorse stenen, die soms tot vijfhonderd kilo wegen, maar wel een ronde vorm hebben. Die stenen komen uit de bestaande dijk en hergebruiken we op de buitenrand van de dijk. Maar de grootte van de nieuwe stenen was leidend.”
